Gepubliceerd in dagblad De Pers, 29 september 2011
 |
| FOTO'S: MAXIME CARDOL |
Niet lang nadat twee Schiedamse broers met hun Limoncello di Fiorito een zilveren plak hadden gewonnen in de prestigieuze International Wine and Spirit Competition, werd vorige week nog een Nederlands merk gelanceerd: Bello Limoncello, de ‘macho onder de likeuren’ van een Amsterdams reclameduo. En als vlotte reclameboys zich er aan wagen, kan met een gerust hart van een trend worden gesproken. Limoncello is in.
Maar, hoe smaken die Hollandse likeuren? Twee liefhebbers doen een smaaktest met de Amsterdamse Bello Limoncello, de Schiedamse Limoncello di Fiorito en twee populaire Italiaanse merken van de slijterij: Villa Massa en Pallini.
Volgens de slijter is Pallini (14,99 euro) een ‘makkelijke wegdrinker’ en Villa Massa de meest authentieke, een reputatie die het prijskaartje moet bevestigen: Villa Massa is met 21,99 euro per fles de duurste in het schap. Een fles Bello Limoncello is op www.bello-limoncello.nl te bestellen voor 15 euro, Limoncello di Fiorito kost op www.eurowines.nl 22,50 euro. Beide Hollandse duo’s beloven ons handgemaakte likeur met citroenen geïmporteerd uit Italië, zonder chemische toevoegingen.
Citroenzuurtje
We proeven blind en zonder te weten welke limoncello in welk glaasje zit, zodat eventuele kennis niet van invloed is. We beginnen met het blauwe glas, en worden bijna omver geworpen door een sterke alcoholgeur. Het oordeel na een slok: chemisch. De citroensmaak blijft niet hangen, ook het stroperige missen we. Teleurgesteld blijven we achter met een branderige nasmaak en een prikkende neus. Dan het roze glas: dit ruikt zuurder, meer naar échte citroen. Stroperig ook, en daarmee een verademing na de vorige. Bovendien blijft de citroensmaak langer hangen. Achter op de tong prikkelt het wat, op een prettige manier. Ja, dít doet aan de Italiaanse zon denken.
Dreft!
Het zwarte glas dan. De ene limoncello is duidelijk de andere niet. In eerste instantie proeven we een heerlijk zachte citroensmaak. Achter op de tong brandt het licht, en dan een ietwat bittere nasmaak. Zit hier wellicht meer schil in? Deze limoncello heeft een uitgebreid smaakpalet, ruikt en smaakt het meest naar citroen en is lekker plakkerig. Dit is de Villa Massa, gokken we. Na een korte pauze naar het groene glas. Dreft! Dit kan geen echte citroen zijn, het smaakt naar een citroenzuurtje. Mierzoet, chemisch, meer kunnen we er niet over zeggen. Zijn onze smaakpapillen verdoofd, of is deze limoncello echt niet al te best? De uitkomst verrast ons. De eerste limoncello die we proefden – chemisch, niet stroperig en een branderige nasmaak – blijkt de met een kwaliteitspredikaat gelabelde en meest verkochte slijterijvariant: Villa Massa. We zijn in shock. Wat een bocht!
De limoncello uit het roze glaasje, bij uitstek onze favoriet, blijkt de (terecht) prijswinnende Limoncello di Fiorito uit Schiedam. Zwart, voor ons een waardige runner-up op de vorige, blijkt ook een Hollandse: de Bello Limoncello uit Amsterdam. Een beetje trots zijn we wel. Dat tot slot de sloeber der Limoncello’s, Pallini, ook qua smaak de grootste nepper blijkt, is geen verrassing.
Het advies moge duidelijk zijn: vergooi geen geld, smaak en lever aan slijterijbocht, wanneer het handgemaakte Hollandse goed om de hoek gloort.
