Marcel, je nam ons mee naar Drei. Wat vond je ervan?
'Prachtige poëtische beelden en mooi gebruik van allerlei verschillende filmvormen zoals split screen. Af en toe dacht ik: waar kijken we naar? Dan werd het zo abstract. Maar heel sterk hoor, al die vormen die op een andere manier iets vertellen. Het verhaal van een driehoeksverhouding vond ik totaal geloofwaardig. Ik ben het meest bevredigd door een film als ik nieuwe gedachten of een nieuw beeld krijg. Dat ik na de film denk: zo kan het ook. Kijk, een film als Gooische Vrouwen is natuurlijk hartstikke leuk, maar de slimme gelaagdheid van Drei raakt me meer.'
Kijk jij beroepsmatig naar films?
'Ik heb altijd moeite met het begin van een film, dan ben ik zo gebiologeerd door het beeld dat ik de helft van de tekst mis. Ik ging bijvoorbeeld naar het mooie Lege maag in het Ketelhuis, van Hans Breetveld. Het belangrijkste werd in de eerste tien minuten gezegd, maar ik miste het doordat ik alleen maar kon kijken naar hoe de acteur speelt en hoe het verhaal in beeld is gebracht. Maar als een film goed is, me betovert, dan verdwijnt dat binnen vijf minuten. Veel collega's kunnen nooit meer gewoon naar een film kijken, daar heb ik gelukkig geen last van.'
'Ik heb me geconformeerd aan de hokjes,
maar het dekt niet de lading'
Met Drei wil regisseur Tom Tykwer taboes omtrent seksuele voorkeur doorbreken. Een hoofdpersoon zegt: 'Je moet gewoon afstand doen van je deterministische biologische opvattingen.'
'Ik vind het heel goed dat er in deze film niet over homoseksualiteit en heteroseksualiteit wordt gesproken als zijnde hokjes. Film is een goede manier om een dergelijk onderwerp aan te kaarten. Zonde dat dit dan weer tot 'arthouse' behoort, waar veel mensen niet naartoe gaan. Het zou heel goed zijn om van dit onderwerp een film te maken voor een groter publiek, toegankelijker en makkelijker maar met dezelfde gedachte: dat alles mogelijk is, dat seksualiteit niet vast staat.'
Het is onzin, die hokjes?
'Ja, en ik heb er zelfs last van. Ik ben zogenaamd homoseksueel, maar dat ben ik niet. Ja, ik val wel op mannen, maar er zit ook heteroseksualiteit in me. Ik heb gemerkt dat mensen het makkelijker vinden als ik zeg dat ik homoseksueel ben dan wanneer het niet bepaald is. Ik heb me geconformeerd aan die hokjes, maar het dekt absoluut niet de lading.'
Je vindt de driehoeksverhouding in Drei geloofwaardig. Zou je er zelf voor openstaan?
'Ik zou het zeker laten gebeuren. Ik denk alleen dat ik al zo vast zit in mijn eigen hokjes dat ik niet zo ver zou gaan. Het verlangen is er wel. Kijkend naar de film dacht ik: túúrlijk,waarom zou je jezelf beperken? Ik vind het heel aanbevelenswaardig.'
'Ik leg mezelf die hokjes op. Eigenlijk ben ik, samen met de meeste mensen waarschijnlijk, een product van nu. Zo raakte ik bij de première van Alle tijd in gesprek met een documentairemaakster die veel heeft gemaakt maar nu bijna niets meer doet omdat de doorwrochte documentaires van tien à twintig jaar geleden niet meer gewenst zijn. Door de snelheid van televisie is er nog maar weinig aan. En tegen wil en dank in ben ik ook zo op snelheid en zapachtig kijken gericht geraakt.'
Over snel gesproken: jij vliegt van het ene toneelstuk naar de andere film, bent hyperproductief.
'Ik ben idioot druk, vind teveel leuk. Maar dat is wel aan het veranderen hoor. Ik heb een half jaar vrij genomen van toneel, dus ik heb tijd om te bedenken en voelen wat ik wil. Het doel is om rustiger te worden, met één ding tegelijk bezig te zijn. Als het niet kan, dan kan het niet. Ja, of het moet wel fantastisch zijn.'
Daar ga je al…'Het is moeilijk. Ik weet nu al wat ik tot 2014 op de planken doe, terwijl je voor een filmrol een week van tevoren nog gebeld kunt worden. Ik kon laatst twee internationale films doen, maar ik heb ze afgewezen. Eigenlijk ook omdat ik het niet durf. Zoals Carice of mijn ex Jeroen (Willems, red.) bijna alleen maar in het buitenland spelen, dat lijkt me doodeng. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik me in een andere taal genuanceerd genoeg kan uitdrukken.'
Maar elke acteur droomt toch van een carrière in Hollywood?
'Lijkt me helemaal niks aan. Nederland is goed voor mij, deze grootte vind ik prettig. Ik gedij het beste in een vertrouwde omgeving met mensen die ik leuk vind. Anders zou ik alleen maar bezig zijn met hoe ik overkom en of ik het wel kan, daar heb ik geen zin meer in. Ik was zo onzeker vroeger, maar nu zie ik dat ik best een goede acteur ben geworden. Vanuit dat gevoel durf ik verder te gaan.'
Je gaat wel al ruim dertig jaar lang zo'n drie maanden per jaar naar New York.
'Daar werk ik niet. In New York krijg ik de rust die ik nodig heb.'
Je loopt daar dagen lang achter willekeurige mensen aan, zei je eens in een interview in Volkskrant Magazine.
'Mensen fascineren me. In New York wonen zóveel mensen die allemaal moeten poepen, allemaal magnetrons hebben, allemaal liefdesverdriet kennen en allemaal wel of niet seks hebben en dat ingewikkeld vinden. Het troost me dat ik niet de enige ben. Nu ben ik wat afgevallen maar als me dat niet lukt en ik geobsedeerd ben door mijn gewicht, volg ik bijvoorbeeld de hele dag een dikke negerin. Het fascineert me dat een lijf zo kan veranderen dat je bijna niet meer kunt lopen.'
Vormen mensen inspiratiebronnen?
'Ik heb een jaar of zes in de psychiatrie gewerkt. Soms komen oud-collega's naar een stuk kijken en dan zeggen ze: je was precies die ene patiënt! Het zit blijkbaar in mijn rugzakje.'
Voordat je acteur werd werkte je als verpleegkundige in een psychiatrisch ziekenhuis in Vught. Ook vanwege je fascinatie voor mensen?
'Deels wel. Een buurvrouw werd er regelmatig opgenomen en ik ging wel eens op bezoek. Ik vond het zo'n fascinerende wereld. En toen hoorde ik dat je als verpleegkundige in opleiding per maand drie weken werkt en één week studeert. Ik dacht: dat moet ik doen, dan verdien ik geld en kan in Den Bosch op kamers. Ik heb er nooit spijt van gehad.'
Je bent in '82 weggegaan bij het ziekenhuis en spreekt oud-collega's nog steeds. Ben jij zo trouw in al je relaties?
'Ja, en dat breekt me wel eens op. Ik heb nog écht goede vrienden in Tilburg, waar ik ben opgegroeid, ik heb nog écht goede vrienden in Den Bosch, waar ik op kamers zat, ik heb écht goede vrienden in Vught, waar ik werkte, en ik heb écht goede vrienden in Amsterdam. Ik ga naar de begrafenissen van buren van vroeger, en van ouders van vrienden. Ik krijg heel veel mailtjes, die ik altijd binnen een dag beantwoord. En op elke filmset kom ik weer nieuwe leuke mensen tegen. Ik probeer te voorkomen dat die ook nog mijn vrienden worden.'
Marcel Musters is binnenkort te zien…
… als hoofdrolspeler in De bende van Oss, waarvan de opnames nu bezig zijn en de reden dat hij rondloopt met een 'kort geschoren kop en eng snorretje'. Vanaf augustus staat Marcel samen met mede-Tilburger Marc Marie Huijbregts bij Mugmetdegoudentand op de planken met de voorstelling Mee pessaant, in oktober te zien in Bellevue Lunchtheater in Amsterdam. In september start KRO/NCRV-dramaserie Lijn 32, waarin Marcel naast o.a. Waldemar Torenstra, Peter Blok en Elsie de Brauw staat. En in het najaar schittert hij in de zesdelige tragikomedie Geen probleem, geschreven en gespeeld door Wim Helsen, Stefaan Van Brabandt en Theo Maasen.
Fotografie: Martijn Savenije
